Project uitbreiding vrouwenhuis, Wit-Rusland (1)

Mijn naam is Svetlana en ik ben 42 jaar. Ik ben in Belarus geboren in een familie van gewone mensen. Mijn vader was een hardwerkende man. Hij repareerde huizen en ovens en na het werk bracht hij alcohol thuis. Mijn moeder werkte als wever en in haar vrije tijd zong ze in een lokaal restaurant.

's Avonds dronk ze samen met mijn vader alcohol en ze kregen altijd ruzie over geld. Ze vervloekten en sloegen elkaar. Verschillende keren sloeg mijn moeder mijn vader met een mes, zij was een agressieve vrouw. Ze sloeg ons ook, dus we waren bang voor haar. Enkele keren probeerde ze zelfmoord te plegen, maar elke keer werd ze gered. Als kinderen wachtten wij tot onze ouders sliepen zodat we ons huiswerk konden doen. Mijn broer Slava zei: "als ik zal opgroeien, zal ik alle winkels met alcohol vernietigen." Nu begrijp ik dat hij deze woorden in wanhoop zei.

Als alles stil werd, keek ik door het raam naar de hemel en vroeg: "God, als U ergens bent - doe iets." Leraren van school hebben ons soms bezocht, maar we hebben ze nooit verteld wat er thuis echt aan de hand was - we waren bang om naar een weeshuis te worden gestuurd. Na de basisschool ging ik naar de muziekschool om accordeon te leren spelen. Mijn ouders waren niet geïnteresseerd in mijn opleiding en ik was ook geen goede student: ik miste vaak lessen en begon discotheken te bezoeken. Samen met mijn nieuwe vrienden begon ik alcohol te drinken en sigaretten te roken. Op 17-jarige leeftijd was ik zwanger en dacht erover om abortus te plegen. Ik huilde vele nachten en kon mijn toekomst niet zien.

Svetlana en haar gezin

Op een dag kwam Valentin (de vader van mijn kind) met zijn moeder me halen en namen me mee naar hun dorp. Ik was inmiddels 18 en we trouwden. Onze gezonde en mooie dochter Viktoria werd geboren.  Toen Victoria 3 jaar oud was ging ik studeren aan de speciale school voor cultuur in een grote stad van ons land. Op een dag bracht ik alcohol en sigaretten mee naar school. Een meisje (Elena) zei dat ze geen alcohol dronk of sigaretten rookte, maar wel in God geloofde. Ze nodigde me voor een dienst in een evangelische kerk. Mensen groetten elkaar en glimlachten. Ik had nog nooit zulke oprechte, vriendelijke en liefdevolle betrekkingen tussen zoveel mensen gezien. Voor mij was het geweldig. Het was interessant voor mij om de gezichten van mensen daar te observeren. Het gevoel, de hoop en de toekomst in hun ogen was zichtbaar! Ik hoorde liedjes over God en tranen verschenen in mijn ogen. Ik begreep dat God daar was en me aanraakte.

Een gedachte kwam tot mij: Hij is degene die ik nodig heb! Er volgde een oproep voor degenen die Jezus in hun hart wilden accepteren en ik ging naar voren. Later begon ik een kleine groep gelovigen te bezoeken en op zondag ging ik naar de kerk. Drie maanden later werd ik gedoopt in het water van de lokale rivier. Mijn relatie met Valentin en zijn ouders was niet goed maar toen ik in Jezus geloofde, werd het nog erger. Na 6 jaar huwelijk zijn we gescheiden. Ik wilde niet terugkeren naar mijn ouders dus ik verhuisde naar een andere stad en begon daar als lerares op een kunstschool te werken. Ik bleef wel communiceren met mijn ouders, broer en zus. Ik vertelde hen over de liefde van God tot de mens, over het offer van Jezus. Van tijd tot tijd heb ik mijn ouders bezocht.

Vrouwenopvanghuis in Baranovichi

Iedere keer dat ik hen opzocht kwamen de scènes uit mijn kindertijd weer boven en voelde ik mezelf als een weerloos, hulpeloos kind. Mijn broer Slava opende zijn hart voor Jezus maar omdat hij bij mijn ouders woonde dronk hij ook heel veel alcohol. Ik herinnerde mij hoe hij in zijn kindertijd vertelde dat hij alle alcoholwinkels zou vernietigen als hij later groot zou zijn. Mijn moeder schopte me uit het huis en vervloekte me. Mijn vader en moeder zijn op een dag overleden, de reden was alcohol. Hun lichaam was op. Later stierven Valentin en zijn ouders ook aan alcohol.

Ik ging wonen in de flat van mijn ouders en God genas mijn wonden en verdriet. Broeders uit de kerk kwamen me helpen om de flat op te knappen, want alles was een ravage. Ik ontmoette toen Evgeniy, hij had in een drugs- en alcoholrehabilitatiecentrum gezeten. Met hem ben ik later getrouwd. De Heer gaf ons kinderen: Michael, Ilya en Vasilisa. Mijn oudste dochter Viktoria hielp me in alles. Inmiddels besloot mijn broer naar een christelijk rehabilitatieprogramma te gaan. God heeft hem echt genezen van alcoholisme. Hij trouwde met ​​ Lidia en vandaag de dag komen christenen naar hun flat; zij prijzen de Heer samen, zingen liedjes en getuigen van wat God in hun leven heeft gedaan. De mensen in de buurt zijn verbaasd over hoe Slava is veranderd. Nu werkt Slava in het centrum en helpt hij verslaafden om vrijheid te vinden.

Groepsstudie in het vrouwenhuis

Mijn man Evgeniy en ik dienen ook in een rehabilitatiecentrum, namelijk in het vrouwenhuis in Baranovichi. Vrouwen die geen plaats hebben om te wonen of die uit de gevangenis komen of die door familieleden worden geweigerd, kunnen daar terecht. Als ik met die vrouwen praat ontdek ik bijna altijd dat zij afkomstig zijn uit families van alcoholisten en in hun kindertijd  dezelfde ervaringen hebben meegemaakt als ik. Ik begrijp hun innerlijke gevoelens, ik weet dat alleen Jezus deze wonden kan genezen en ik mag ze op Christus wijzen. Ik dank God voor Zijn liefde.


Giften voor de hoognodige uitbreiding van het vrouwenhuis zijn welkom op rekeningnummer NL91RABO0118582275 t.n.v. Traveling Light (ANBI erkend). Vergeet niet te vermelden: WIT RUSLAND
.